Serkan Arslan

Yıl 2011… Hayatın keşmekeşinde, bir dost eli uzandı ve bir pipo bıraktı avuçlarıma. O an farkında değildim belki, ama içimi saran ilk dumanla birlikte başladı yolculuk… Ne aceleye geldi ne de gürültüye; pipo bana beklemeyi, düşünmeyi, susmayı öğretti.

Üniversite yıllarında bir rafın köşesinde, bazen tütünsüzlüğe, bazen zamansızlığa terk edildi. Ama o hep oradaydı, sadık bir dost gibi. Sonraları tütün de bulundu, vakit de… Ve ben, her akşam günün telaşını dumanın içinde usulca bırakmaya başladım.

Gündüzleri MR ve CT cihazlarının arasında devreyle, kabloyla, parça parça teknolojiyle uğraşırken; akşamları pipoyla buluyorum insana dair olanı… Duman yükseliyor, düşünceler duruluyor. Seyahatlerim çok, yollar uzun… Ama pipom hep çantamda; çünkü nerede olursam olayım, bir köşeye oturup ilk nefesi aldığımda evde hissediyorum kendimi.

İstanbul’un kalabalığında başladım bu yolculuğa, şimdi Ankara’nın rüzgârında tütüyor anılarım. Pipo, bir alışkanlık değil artık; bir ritüel, bir sığınak, bir dil… Ve ben, bu dilde yazılmış sessiz şiirleri dinlemeye devam ediyorum.